İnsan hayatın içinde yaşarken çeşitli evrelerden geçmek zorundadır.
Uzun süredir olmasa da olur diyerek hayatıma devam ediyorum.
Her insanın da piştiği nokta farklıdır. Bunun da farkındayım.
Benim Hayatım hiç kolay olmadı. Her zaman bir mücadele içinde buldum kendimi.
Yaşanmışlıklar beni olmasa da olur noktasına getirdi belli ki.
Siz buna bir kaçış, ister yorgunluk, isterse kolaya kaçma diyebilirsiniz. Bende kendimi sorgularken buluyorum.
Hayata veya kendime darıldım belki. Ama darılmak yerine hayata ve kendimize sarılmak gerekmez mi?
İlk başta boş verrr dedim kendime.
Boş verdim de.
İnsan beyninin nasıl kendine hükmedebildiğini yaşadım.
Bunlardın devamında olmasa da olurlar, geldi arkasından.
Kendimi öyle yalınladım ki bazen kendime şaşıyorum.
Kendime verdiğim emirler sanki beni esir aldı.
Öyle çok şeyden vazgeçtiğimin farkına vardığımda gördüm ki ben aslında kendimden ben olmaktan vazgeçmişim.
En kötüsü düşünmekten bile kaçınmışım.
Aslında önceleri sadelik ve yalınlık bana iyi geldi. Bana zehir olan şeylerden temizlenmek güzel oldu.
Hayatımdan öyle çok şey ve kişi çıkardım ki ben bile bazen farkına sonradan varıyorum.
Birçoğunu çıkarmam isabetli olmuş, kendime gelmişim ben olmuşum. Farkı fark ettim.
Birçok kişi üzerime ne ağır bir yükmüş. Sorumluluk hissettiğim yükler bana ağır gelmiş. Fark ettim.
Ve bütün bunların beni nasıl yorduğunu öğrendim.
İyi de oldu. Gereksiz yükleri atmış oldum. Sadeleştim.
Amaaaaa…
Boş ver derken kafamdan sildiğim şeylerin aynında güzel olanlarda gidiyordu.
Olmasa da olur dediklerimde kendimi kendime hapsettiğimin farkına vardım.
Ne çok şeyden vazgeçmişim, aman boş ver olmasa da olur diyerekten.
Hayatın geçtiğini, kovalamak gerektiğini unutmuşum.
Yaratanın bana hediye ettiği hayatı vitrine konulmuş süs gibi bir yere bırakmışım.
Yaşadığım bütün zorluklar onu orada seyretmek için miydi? Dedim kendime.
Yazdığım yazıları seyrelttim.
İşimin peşini bıraktım(belki zorunluluktan), elimde ne varsa onunla yetinmeye başladım.
Bu hediye hayat bana sunulmuşsa ve bu kadar deneyimi, bilgiyi neden bir kenara atıyorum diye kendimden hesap sormaya başladım.
Kenara çekilip hayatı seyretmeyi unutmak yerine seyrederek yaşamayı seçmeyi, seçmeye karar ver dedim kendime.
Artık olacak ne varsa olsun dedim kendime. Kalk ve uzan yapabileceklerine diyorum.
Sen ol.
Hayat bu, mücadeleye devam diye tembih ediyorum kendime.
Görüyorum ki hayatın güzelliklerini de es geçilmişim. Kendime eza vermiş gibi bir hisse kapıldım.
Kendime yük etmeden hayatı yaşamak gerektiğini düşünüyorum. Artık. Kırılmasınlar diye kendimi dara sokmayacağım.
Bana hediye edilen bu hayatı elimden geldiğine yaşayacağım.
Olmasa da olur yerine, bana yük etmeden olacaksa olsunun yolunu aramaya karar veriyorum.
Haydi diyorum kendime, sana senden başka kimse yol olmaz. Tut elinden yaşa hayatın getirisini.
Merhaba de kendine, başla bıraktığın yerden.
Geçmişe gülümseyip, geleceğe gülüvermek gerekmez mi?
Kalın Sağlıakla__Kendim için demek gerek__Meyrem’e